De bijl flitst in de najaarszon en belandt met een doffe dreun in de grond. Mark wrikt de steel los en drijft het gevaarte nog eens in de doorwortelde toplaag die als een taaie schil de heuvel bedekt. Met de schep steekt hij vervolgens de plagge los om hem met een boog in de kruiwagen te zwiepen. Zwaar werk? “Kan je wel zeggen, ja.”
Even pauze dan? Neuh, hij heeft al een peertje gehad. Het liefst gaat Mark gewoon door. Als werkleider Alex hem straks komt halen voor het middageten wil hij het stuk tot die boomstronk gedaan hebben. Met zijn flinke postuur heeft Mark wel iets van een reus die in zijn eentje een berg te lijf gaat. Een goedmoedige reus: “Dit is een vlinderproject. Ik graaf de hele heuvel kaal om hem daarna weer mooi te maken. Straks in het voorjaar beplanten we de bult met vlinderstruiken en lupines. En ook crocosmia’s, die hebben van die rode bloemen waar vlinders op af komen.” Maar voor het zover is, moet dus eerst de rijke toplaag ervan af. In de grond zitten nog teveel voedingstoffen, wijst Mark op de welig tierende brandnetels.
Buiten werken is helemaal zijn ding, maakt Mark duidelijk. Als hij zijn ouders thuis in Kollum bezoekt, duikt hij ook altijd de tuin in. Die is behoorlijk groot, dus er valt genoeg te doen. Kou deert hem niet, alleen regen vindt hij vervelend. Maar daar heeft hij vandaag geen last van. Laat hem maar in zijn eentje zijn gang gaan hier op de heuvel aan de bosrand achter woonhuis de Prunus. Maar zou een beetje hulp bij de zware klus niet welkom zijn? Liever niet. “Ik vind het lekker zo in mezelf. Ik kan niet zo goed in een groep, dan raak ik snel afgeleid. Door de prikkels van alle kanten ga ik lopen klieren. En dat heb ik dan achteraf pas door. Dit is fijner.” De spierpijn neemt hij voor lief, ’s avonds een paar oefeningen doen en dan gaat het wel weer. Gewoon doorgaan helpt eigenlijk het beste. De vlinderheuvel is zijn eerste soloproject, waarschijnlijk volgen hierna nog andere. “Daar heeft Alex wel ideeën over, maar eerst maak ik dit af. De struiken eigen kweek hebben we al in de kas staan en van de winter ga ik met Alex het beplantingsplan intekenen.”
“Aha, jullie hebben het tekenplan al besproken”, grijnst werkleider Alex Kort van de Plantsoengroep als hij komt aanlopen. “Ik had zelf het idee: we beplanten de heuvel gewoon uit de losse hand. Maar nee, het moet op de Markmanier, zorgvuldig en nauwgezet. Dat typeert hem.” Mark haalt zijn schouders maar eens op en besluit de kruiwagen te legen. Het vlinderproject begon eigenlijk als noodgreep, vertelt zijn werkleider. “Mark is een gecompliceerde jongen, staat open voor allerlei informatie en invloeden en probeert van die veelheid aan prikkels een kloppend geheel te maken. Maar met zijn hang naar perfectie maakt hij het zichzelf en de groep moeilijk. Daar liepen we in vast.” Om zijn pupil toch tot zijn recht te laten komen, dacht Alex aan de ‘vlinderidylle’; een oude wens van OlmenEs om de bergen uitgegraven grond van de nieuwbouw langs de bosrand een passende bestemming te geven. “Mark heeft van huis uit groene vingers en weet verantwoord met gereedschap om te gaan, wat dat betreft geniet hij het volledige vertrouwen. En hij heeft ook het fysiek voor zo’n pittige klus, in korte tijd heeft hij al behoorlijk wat meters gemaakt.”
Nee, er zit geen tijdsdruk op, bevestigt Mark. “Ik bewaar de lastige stukken rond de boomstronken voor het laatst. En daarna spit ik alles nog een keer om met de vork. Kunnen van de winter de kluiten met wortelslierten mooi stukvriezen.”
OlmenEs is een gemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking centraal in Noord Nederland. Antroposofie is onze basis. Wij bieden zorg, begeleiding en ondersteuning bij het samen wonen, samen werken en samen leven. Voor ons is de persoonlijkheid van de bewoner leidend, niet zijn beperking.