Of het niet hard werken is in de keuken van OlmenEs? Dat kan je wel zeggen, beaamt Christina. Elke dag bereidt ze met de andere bewoners en de koks zo’n 150 warme maaltijden. Met drie verschillende gangen. En dan hebben we het alleen nog maar over de ochtenden. Maar wat dan nog, haalt ze haar schouders op, laat haar maar lekker roeren en snijden. ‘Ik vind hard werken juist leuk.’
Christina is onder andere van de toetjes. De verhouding van de ingrediënten en de volgorde van bereiding kent ze uit haar hoofd. Haar vingers snellen vliegensvlug over het toetsenscherm van de Carpigiani. Ze spreekt de naam op zijn Italiaans uit, met een langgerekte a, de geautomatiseerde mengketel kent geen geheimen meer voor haar. Afsluiter controleren, dan vier een en halve emmer biologische melk van de eigen boerderij erin, de 7 pakken custard loskloppen met de rest van de melk, temperatuur en tijd instellen - starten maar. Op het laatst de biologisch zoetstof toevoegen en dan terugkoelen naar 4º. Klaar. Soms doet ze er cacao bij, dan krijg je chocoladevla. Of speculaas uit de bakkerij, dat verkruimelt ze vervolgens door de pudding. Heerlijk.
Christina werkt al weer drie jaar in de keuken, vertelt teamleider Michel Steeman, daarvoor zat ze bij de plantsoenenploeg. ‘Maar daar vond ze niet genoeg uitdaging.’ Christina hecht zich moeilijk en heeft daardoor de neiging naar binnen te keren en zich afzijdig te houden. In de keuken is daar niet zoveel gelegenheid toe, aldus Michel. Koken voor zo’n grote club als OlmenEs vereist teamwork en Christina vormt daarin een belangrijke schakel. Al gauw bleek namelijk dat ze goed kon rekenen, onontbeerlijk bij het afwegen van ingrediënten. Ook ontpopte ze een vanzelfsprekende handigheid in de omgang met de digitale keukenapparatuur. ‘Christina heeft zich hier ontplooid en voorlopig zie ik haar alleen nog maar doorgroeien in persoonlijke ontwikkeling. Beetje bij beetje trekt ze de verantwoordelijkheid naar zich toe.’ Dat gaat niet zonder slag of stoot, geeft Michel toe. Zijn protegé kan ook behoorlijk eigenwijs haar gang gaan, en niet altijd met het gewenste resultaat. ‘Christina heeft moeten leren om te vragen en te overleggen. Dat gaat intussen steeds beter.’
Op de dinsdagen maakt Christina tegenwoordig zelfstandig de soep voor ongeveer 50 personen in het restaurant, met verse groenten en kruiden. Dat komt Michel goed uit, hij heeft het dan druk met het samenstellen van het menu voor de rest van de week. Met Arnold van de kwekerij bekijkt hij het aanbod: de veldsla en winterpostelein kunnen de komende dagen worden geoogst. Sjaak van de boerderij heeft prei in de aanbieding. ‘Alles vers en biologisch, de bewoners krijgen de groenten zo van het land op hun bord.’ Met zijn collega’s stelt Michel voor elk seizoen een teeltplan op om van een constante toevoer verzekerd te zijn. De logistiek heeft heel wat voeten in de aarde, maar het lukt OlmenEs sinds de laatste drie jaar om vrijwel de gehele voedselbehoefte zelf te produceren. Vlees, zuivel en wintergroenten van de boerderij, de fijnere groentes en kruiden uit de eigen kwekerij en de kassen. Michel heeft daarbij aangedrongen op een overvloedige kruidenteelt. ‘Met kruiden zoals lavas en peterselie kunnen we het zoutgehalte naar beneden brengen, dat komt de gezondheid van de bewoners alleen maar ten goede. Wat overblijft vriesdrogen we en gebruiken we weer in de wintermaanden.’
Nadat hij het versaanbod heeft afgestemd volgt overleg met de diëtiste. Nogal wat bewoners krijgen een aangepast menu, of hebben extra verstrekkingen nodig. De arts geeft als eerste zijn bevindingen aan, de diëtiste vertaalt de behoeftes en stelt met de keuken vervolgens de juiste maaltijden samen. Michel prijst zich gelukkig met deze aanpak in de driehoek. ‘De diëtiste reguleert, dat schept duidelijkheid en voorkomt dat we zaken over het hoofd zien.’ Dat de trits van afwijkende diëten een hoop extra werk met zich meebrengt, hoort er nu eenmaal bij. Wat dat betreft is de keuken wel wat gewend, per slot van rekening viert om de dag wel iemand zijn verjaardag in OlmenEs. De bewoner mag dan zelf zijn favoriete menu samenstellen: nasi met saté, pizza, patat met kroket, dikwijls met verse vruchten toe, of natuurlijk Christina’s chocoladevla - de keuken zorgt dat het lekkers bij de jarige op tafel komt. De belangstelling voor lekker eten gaat bij enkele bewoners verder dan het nuttigen alleen, voor hen heeft Michel een culinaire workshop bedacht. In vier avondsessies op woensdagavond geven de koks vrijwillig les aan een clubje van 9 enthousiastelingen die zo leren om hun eigen potje te koken. Christina is dan ook weer van de partij, ondanks dat ze er al een lange dag in de keuken heeft opzitten.
OlmenEs is een gemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking centraal in Noord Nederland. Antroposofie is onze basis. Wij bieden zorg, begeleiding en ondersteuning bij het samen wonen, samen werken en samen leven. Voor ons is de persoonlijkheid van de bewoner leidend, niet zijn beperking.