Om kwart voor zeven gaat Sandra’s wekker af, een nieuwe dag begint in bewonershuis
Corylus. Vroeg? Sandra heeft er geen moeite mee, die heeft zoveel energie, ze is altijd als eerste beneden. Persoonlijk begeleider Liesbeth heeft de ketel dan al op staan.
Een voor een druppelen de anderen van de rode woongroep de huiskamer binnen, de dames doorgaans eerder dan de heren, die zijn ’s morgens wat trager. Eerst thee dan actie, zo gaat het in Corylus, rustig aan. Sandra heeft ondertussen haar kopje leeg en kruipt als eerste onder de douche. Het is namelijk haar taak om de tafel te dekken voor het ontbijt. ‘We doen het huishouden met elkaar’, zegt Liesbeth. ‘Corylus is geen hotel, wat jij Sandra?’ Terwijl Liesbeth de haren verzorgt van de andere vrouwen, zet Sandra de bordjes klaar.
O jee, daar heeft ze een vork vergeten, ze ziet het, en boter hoort er natuurlijk ook bij. Om half acht schuift iedereen fris gedoucht om tafel. Naast haar bord heeft Sandra de fotoklapper neergezet. Als ze pindakaas op haar broodje wil, draait ze de afbeelding voor zodat een van de anderen de pot kan doorgeven. Praten lukt namelijk niet, lachen des te beter.
Vrolijke reuring en rustige eensgezindheid
Corylus telt drie huishoudens, legt teamleider Sonja uit. De sfeer in de rode woongroep, met overwegend vrouwelijke bewoners, is knus en huiselijk, zonder al teveel woorden regelen ze het zelf wel. ‘In huis hecht de groep sterk aan elkaar, inmenging van buiten ervaren ze als storend. Als ik zomaar even binnenwip om nog iets met Liesbeth te overleggen, krijg ik meteen te horen: Maar Sonja, jij hoort hier vandaag niet, je foto staat niet op het bord.’ Aan de andere kant van Corylus woont de groene groep, voor het merendeel stoere mannen met buitenberoepen. Hier gaat het er wat luidruchtiger aan toe, aldus Sonja. ‘Goedmoedig, maar ook een beetje uitdagend. Groen heeft zo nu en dan liefdevolle strengheid nodig. O ja, hoe was het ook alweer, zo hadden we het niet afgesproken.’ Liesbeth knikt, ze werkt graag met beide groepen, de vrolijke reuring aan de ene kant en de rustige eensgezindheid ernaast, allebei hebben zo hun charme. Nee, de bewoners gaan niet over en weer op bezoek, dat zouden beide groepen als een inbreuk beschouwen.
Gerard
Aan de achterzijde van Corylus, wat apart in de uitbouw, wonen Rafaëla, Micky en Gerard, met elkaar bestieren ze hun eigen huishoudentje. Eigenlijk drie individuen, volgens Liesbeth, maar net weer niet zelfstandig genoeg om volledig op zichzelf te wonen. De twee jonge vrouwen ontbijten gezamenlijk, ze doen stilletjes om Gerard niet wakker te maken, zijn wekker gaat pas om half negen. ‘Ik ben ook al 71 jaar’, verduidelijkt Gerard, het is hem niet aan te zien. De oudste bewoner van OlmenEs vindt het prettig om in alle rust zijn kopje thee te drinken en een boterham te eten. Als hij zich dan heeft opgefrist, loopt hij langs het huiskantoor voor een ochtendpraatje en om zijn ogen te laten druppelen. ‘En dan ga ik aan het werk, bij Hans in het restaurant.’ Gerard hoeft niet meer te werken, maar hij heeft graag wat om handen, Hans snapt dat.
Gerard houdt van netjes. Je eet met mes en vork, je bent hoffelijk tegenover elkaar, en ieder ruimt zijn eigen rommel op. Zijn gevoel voor omgangsvormen bepaalt voor een groot deel de harmonie binnen het kleine woongroepje. De meiden beseffen en waarderen dat, vertelt Sonja, maar kunnen het zo nu en dan toch niet laten om een beetje te rebelleren. Tot ergernis van Gerard. Maar ja, die twee zijn jong en levendig, uiteindelijk begrijpt Gerard dat ook wel. ‘Om de paar weken eet ik een hapje mee tussen de middag en dan praten we over dat soort dingen. Onder elkaar strijken zij dan de plooien weer glad.’ Bij de buren ruimt Sandra ondertussen de afwasmachine in, een grote glimlach op haar gezicht. Die vaardigheid heeft ze sinds kort onder de knie. Sandra heeft bij het karwei wel de ruimte nodig, niet teveel inloop in de keuken alsjeblieft. Het vaatwerk mag dan rinkelen en rammelen, maar alles verloopt volgens plan.
Graag buurten
Sandra lijkt onvermoeibaar, koud weer terug van haar werk in de metaalwerkplaats drinkt ze een sapje mee met haar huisgenoten en is dan alweer op weg om het brood voor de avondmaaltijd op te halen bij de bakkerij. Een enkele keer vergeten ze weleens vooraf het bestelbriefje in te leveren, dan moet er wat geleend worden bij de buren. Vanavond staat kringdansen op haar programma, maar anders mag ze graag ’s avonds nog even buurten in het OlmenEs café. En misschien dat Liesbeth later voor het slapen gaan nog een verhaal voorleest, daar kunnen ze zo van genieten met elkaar. Gerard zul je niet aantreffen in het dorpscafé, hem te rumoerig. ‘Ik maak liever een wandelingetje. Op zaterdagen loop ik helemaal naar de markt in Appelscha om sinaasappelen te kopen.’ Gerard heeft zojuist zijn wekelijkse baantjes in het zwembad getrokken. Het is al bij negenen, tijd voor gebed want stipt negen uur ligt hij erin, Gerard is een man van de klok. Niet gek veel later zullen de andere bewoners hem volgen, de een wat eerder dan de ander. En dan is het stil in Corylus.
OlmenEs is een gemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking centraal in Noord Nederland. Antroposofie is onze basis. Wij bieden zorg, begeleiding en ondersteuning bij het samen wonen, samen werken en samen leven. Voor ons is de persoonlijkheid van de bewoner leidend, niet zijn beperking.