Binnenkort gaat Janneke Doeksen, een van de medewerkers van het eerste uur, afscheid nemen. Janneke heeft zich al in de initiatieffase van OlmenEs met de ontwikkeling van de woon- en werkgemeenschap verbonden. Pas enkele jaren na de start van OlmenEs is een arbeidsovereenkomst met haar aangegaan, maar dat neemt niet weg dat Janneke daaraan voorafgaand betrokken is geweest bij het vormgeven van het personeels-beleid en bij de aanstelling van iedere medewerker.
OlmenEs is voor mij meer dan een baan. Ik kreeg 18 jaar geleden een aanstelling van 2 dagen in de week omdat OlmenEs toen ging uitbreiden naar 54 plaatsen en er dus medewerkers moesten komen. Daarvoor was ik ruim 7 jaar bij het initiatief betrokken. Ik werkte in de gehandicaptenzorg en was ooit in Scorlewald geweest met een lesgroep waar ik bij betrokken was. Daar ontmoette ik iets waarvan ik meteen voelde: “Dit is wat ik bedoel”. Dus toen ik lucht kreeg van het Heilpedagogisch Initiatief Friesland heb ik een brief geschreven en daar werd positief op gereageerd.
Ik was toen Hoofd van de Z-opleiding in Borneroord,
o.a. betrokken bij werving en selectie van leerlingen en bij de invoering van de functiewaardering. Dat zou volgens de werkgroep allemaal bruikbaar kunnen zijn als het initiatief gerealiseerd zou worden.
Het is een bijzondere ervaring om ergens op die manier in te stappen, redelijk onbevangen en impulsief. En dan ook nog te mogen bijdragen aan de realisatie van OlmenEs… Toen ik destijds instapte had ik zeker niet het idee dat ik hier vervolgens tot mijn 65e zou werken.
Als ik terugkijk naar al die jaren, zijn er veel herinneringen, en veel, heel veel, bijzondere gebeurtenissen. Bijvoorbeeld, vergaderen met een initiatiefgroep die barstte van de energie en wilskracht om dit voor elkaar te krijgen. En dan vervolgens zoveel jaar later bij het in gebruik nemen van de zaal me realiseren dat wat er toen stond, bijna precies datgene was wat destijds als idee in die initiatiefgroep geboren was. Dat is indrukwekkend.
En dan elke stap die we gezamenlijk gezet hebben, wéér een bouwfase, elke keer weer denken “Hoe nu verder?” en dan weer groeien. Totdat het fysiek ´klaar´ was in 2011, maar uitontwikkeld is het natuurlijk nooit!
Heel bijzonder is het om extra dingen te doen, die je er eigenlijk niet bij kunt hebben, maar ook weer een nieuwe impuls geven. Ik denk dan aan projecten als Peer Gynt of Sterke Wanja, Interne conferenties met bijvoorbeeld het maken van het labyrint, met bewoners en medewerkers themadagen houden en op die manier bouwen aan de Grondsteenspreuk en Grondsteenlegging van OlmenEs.
Al die gesprekken die we hebben gevoerd met medewerkers of potentiële medewerkers, veel mooie ontmoetingen. Maar ook afscheid nemen van overleden bewoners en medewerkers. Dát met elkaar verzorgen tot en met de uitvaart, gedragen door de gemeenschap. Allemaal pareltjes van OlmenEs: daar zijn we goed in.
Ik realiseer me dat ik naast mijn functiegerichte werkzaamheden bij veel andere OlmenEs-zaken betrokken ben geweest. Voor mij is dat ook één geheel, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het motto van OlmenEs ´Ontwikkeling staat centraal´ is mij uit het hart gegrepen. Het gaat over ontwikkeling. En dat kan hier, dankzij de bewoners, want voor hen is het een noodzaak dat OlmenEs er is, door hen is het allemaal ontstaan. Maar ja, wie is er nu eigenlijke voor wie? Want ontwikkeling is veel breder, dat gaat over bewoners en medewerkers, maar ook over OlmenEs. Een woon-en werkgemeenschap als de onze geeft een bedding voor die ontwikkeling en ontwikkelt zich ook. Dat gebeurt door de mensen die zich ermee verbonden hebben. En als je hier werkt, dan ben je verbonden: hoe dan ook. Uiteindelijk gaat het erom dat je met elkaar daaraan vorm geeft, een bedding maken en ruimte creëren voor mogelijkheden voor ieder mens om toekomst te realiseren.
OlmenEs is een gemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking centraal in Noord Nederland. Antroposofie is onze basis. Wij bieden zorg, begeleiding en ondersteuning bij het samen wonen, samen werken en samen leven. Voor ons is de persoonlijkheid van de bewoner leidend, niet zijn beperking.