‘Kom gerust langs’, zegt Jeroen over de telefoon. Hij wil graag vertellen over hoe het reilt en zeilt aan de Boslaan, de buitenplaats van OlmenEs. Huisgenoot Lieuwe zal ook geen probleem hebben met nieuwsgierig bezoek. Hoe Suzanne ertegenaan kijkt, durft Jeroen niet met zekerheid te zeggen, maar dat merken we dan wel. ‘Suus geeft zelf wel aan of ze zin in bezoek heeft of niet.’
Jeroen, Suzanne en Lieuwe wonen op zichzelf aan de Boslaan in de Heliantus, een kwartiertje fietsen van OlmenEs. Met elkaar vormen ze een huishouden in een van de twee huizen die de instelling beheert aan de rand van Appelscha. Een boerenhuis, noemt Jeroen hun onderkomen, want alle drie werken zij bij Sjaak op de boerderij. De begeleiders, die elke avond rond etenstijd even polshoogte komen nemen, halen weleens hun neus op om op te merken dat het binnen naar koeien ruikt. ‘Ja hallo, wat verwacht je dan’, kaatst Jeroen terug.
Hun naaste buren zijn Judith, Irwan en Peter, ook van OlmenEs. Zij wonen in de Centaurea. De Boslaanbewoners hebben net met z’n zessen gegeten. De ene week kookt het ene huis de andere week het andere.
Samen eten is gezellig, wat er op tafel komt beslissen ze met elkaar. Lieuwe heeft het liefst aardappelen, groente, vlees, maar de anderen willen ook weleens wat avontuurlijkers. Dat gebeurt dan ook: ‘Niemand drijft zijn zin door, samenwonen is een kwestie van geven en nemen.’
Geven en nemen, die woorden keren steeds terug in het gesprek. En jezelf veilig voelen, ook een belangrijk onderwerp op de Boslaan. Judith: ‘Soms kom je in het dorp mensen tegen waar je liever niets mee te maken wil hebben.’ En Irwan: ‘Je vertrouwt mensen, maar niet iedereen is te vertrouwen. Dat moet je niet vergeten.’ Ze hebben dan ook altijd hun mobieltje op zak als ze de deur uit gaan. Vooraf geven ze aan de begeleider door wat ze van plan zijn en hoe laat ze denken weer thuis te komen. Mocht er ’s nachts iets voorvallen, dan kunnen ze altijd een beroep doen op de OlmenEs medewerkers die met hun gezin aan de achterkant wonen.
De Boslaanbewoners zijn zich bewust van hun kwetsbaarheid maar koesteren tegelijkertijd hun zelfstandigheid. Samen staan ze sterk. Voorheen kregen ze de maaltijden nog van de
instelling, maar met elkaar hebben ze na stevig aandringen weten te bedingen dat ze zelf hun maaltijden thuis klaarmaken. ‘Het is belangrijk voor je eigenwaarde om zelf je potje te koken’, vindt Jeroen. ‘En we leren met geld omgaan door de boodschappen te doen.’ Simpel is het niet, met overdag een baan erbij. Je moet overleggen over het menu, vooruitdenken bij het klaarmaken, en zorgen dat het eten op tijd op tafel komt, want iedereen heeft ’s avonds wel wat te doen. Zo moesten Suzanne en Judith vanavond naar de manege voor hun paardrijlessen, binnenkort mogen ze afrijden voor het diploma.
Suzanne heeft bij terugkomst meteen de aardappelen erbij gepakt om een pan vol te schillen. Alvast voor morgen, zij kookt deze week. Haar twee huisgenoten ruimen dan de etensboel na afloop op. Volgende week verzorgt de andere kant weer de maaltijd. Het gezamenlijk eten loopt gesmeerd op deze manier, al gaat er een enkele keer natuurlijk ook wat fout, voegen ze er meteen aan toe. Lieuwe: ‘Met hooien vergeet ik weleens de tijd en dan zit iedereen op mij te wachten.’ Of iemand verzucht onder het eten: ‘Zullen we het nu eens over wat anders hebben dan alleen maar over werk?’ Dan heb je zomaar een ruzieachtige sfeer, daarin verschillen ze dus niet met de rest van de wereld. Doorgaans komt de groep er zelf wel weer uit. Loopt het echt hoog op dan helpt de begeleiding om de verhoudingen recht te zetten.
In de loop van de tijd hebben zich tussen beide huizen over en weer twee stelletjes gevormd. Judith gaat met Lieuwe, en sinds een jaar hebben ook Irwan en Suzanne verkering. Als zij niet naar hun ouders gaan, brengt elk paar de weekends met elkaar door. En verder hebben ze de dinsdagavond speciaal voor hun tweetjes, zo luidt de afspraak met OlmenEs. Irwan kan zich er goed in vinden: ‘Je moet elkaar ook weer niet te vaak zien, dan wordt het vervelend voor je huisgenoten.’ Hij fietst natuurlijk wel elke dag samen met Suus op naar het werk, dat doen Judith en Lieuwe ook. En Lieuwe komt iedere avond voordat hij de konijnen voert nog even een kusje stelen en welterusten zeggen.
Na de gezamenlijke maaltijd vliegt ieder een kant op; een activiteit buitenshuis of gewoon je ding doen op je eigen kamer, in de woorden van Jeroen. Maar het kan ook dat ze samen een leuk televisieprogramma uitzoeken, tot de favorieten behoort bijvoorbeeld SpangaS. Wat ze ook doen, om half tien komen ze nogmaals bijeen om de dag af te sluiten. Suzanne heeft het daarna wel gehad en duikt op tijd haar bed in, Jeroen volgt doorgaans niet veel later. Lieuwe mag graag in alle stilte nog even knutselen aan zijn miniatuurboerderij. Hij kan makkelijk met minder slaap toe, ook al staat hij weer als eerste op omdat hij al vroeg moet melken. Als laatste draait hij de deuren op slot.
OlmenEs is een gemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking centraal in Noord Nederland. Antroposofie is onze basis. Wij bieden zorg, begeleiding en ondersteuning bij het samen wonen, samen werken en samen leven. Voor ons is de persoonlijkheid van de bewoner leidend, niet zijn beperking.