Zo af en toe, als Anja met bewoners van de Ginkgo langs kinderopvang Bellis wandelt, hoort ze vanachter de struiken het stemmetje van Lynn, haar dochtertje van twee. “Dat is dan zo’n geluksmoment waarvan je even gaat gloeien. Ook al ben ik aan het werk, voor mijn gevoel heb ik Lynn permanent bij me.”
’s Morgens om kwart voor zeven rijdt Anja van huis met Lynn in het zitje op de achterbank. Voordat de werkdag op OlmenEs begint, brengt ze eerst haar kind naar de Thuja, waar sinds twee jaar Kindercentrum Bellis huist. “Even zoenen en uitzwaaien, en dan ben ik Lynn al kwijt, ze voelt zich hier helemaal thuis. Zelf ga ik een deur verder naar de bewonersgroep van de Ginkgo, daar stap ik dan blij en opgeruimd binnen.”
Verbonden
Lynn behoort tot de ‘pionierskinderen’ van de antroposofische kinderopvang op het terrein van OlmenEs. Ze was drie maanden oud toen Anja haar onder de hoede van leidsters Renske en Gooitske bracht. Anja heeft geen moment getwijfeld. “Voor mijn eerste kind Rick kwam Bellis jammer genoeg net te laat, hij is nog naar de reguliere opvang gegaan in het dorp waar we wonen. Als ik hem dan had afgezet, bleef het afscheid de hele weg naar OlmenEs aan me knagen. Ik voelde me onwillekeurig toch schuldig hem daar zo achter te laten. Dat heb ik bij Lynn nooit gehad. Omdat je weet dat je kind zo dichtbij is, voelt de verbondenheid ook sterker. Ik heb ook veel langer borstvoeding kunnen geven, de bewoners snapten wel dat ik er af en toe even tussenuit kneep. Malou en Lieke gingen ook weleens mee, die vinden het mooi als je wat van jezelf laat zien.”
Antroposofische benadering
“In die beginperiode hadden we alleen maar baby’s”, zegt Renske Olthof, initiatiefnemer van Bellis. “De kleintjes kregen een bijna een-op-een-verzorging.” Nu, twee jaar later, telt de opvang twintig kinderen. Van ongeveer driekwart werkt de ouder net als Anja bij OlmenEs, de overige kinderen komen uit de buurt. De aanwas uit het dorp is vooral iets van de laatste tijd, aldus Renske. “Zonder dat we er zelf veel ruchtbaarheid aan geven weten de ouders ons te vinden, veelal via de sociale media. Onze antroposofische benadering en de kleinschalige opzet met vaste leidsters spreekt ze aan. We krijgen te horen: Zo blij dat ik jullie gevonden heb, dit is precies wat ik zocht.”
Anja begrijpt als geen ander wat de nieuwe ouders bedoelen. “Bellis legt geen druk op de ontwikkeling, de kinderen krijgen hier alle ruimte om zich spelenderwijs te ontplooien.” Ze kent ook de andere kant van de kinderopvang waar haar zoon naartoe ging. “Daar doen ze aan voorschoolse educatie en leerdoelen. Dat heeft voor Rick niet goed gewerkt. De prestatiedruk heeft hem faalangstig gemaakt en dat zit hem nu op de basisschool nog in de weg.” De tegengestelde ervaringen hebben Anja ook op andere gedachten gebracht over de opvoeding thuis. “Ik ben zelf nogal streng opgevoed en had daardoor de neiging in zwart-wit te denken. Daarin ben ik veranderd, niet alleen door Bellis, ook onder invloed van mijn werk. Ik heb nu meer oog voor de eigen kwaliteiten van mijn kinderen. Ik probeer er zo voor ze te zijn dat ze zichzelf daarin terugzien.”
Kabouter Zonnedauw
De dag op Bellis begint met kabouter Zonnedauw, zegt leidster Gooitske. “Met z’n allen zingen we hem wakker en dan vertellen we hem wat we gaan doen.” Het vanzelfsprekende ochtendritueel brengt de kinderen tot elkaar en geeft op een onnadrukkelijke manier structuur aan de rest van de dag. Motorische ontwikkeling en speelruimte voor fantasie en creativiteit staan daarbij voorop. Gooitske, met een lange staat van dienst in de reguliere opvang, vindt werken op Bellis dan ook een verademing. “Ik ben hier zelf ook opgebloeid. In de grootschalige kinderopvang zijn protocollen en richtlijnen leidend, hier ga ik zelf over de invulling en kan ik elk kind de aandacht geven die het nodig heeft.”
Grotemensenwereld
Nu de oudste kinderen de leeftijd bereiken waarop ze steeds meer om zich heen kijken, leidt dat tijdens de wandelingen over het terrein ook tot meer interactie met de bewoners, vertelt Renske. “De kinderen schrikken niet langer van een uitbundige begroeting, de grotemensenwereld op OlmenEs behoort ook tot hun wereld. De begeleiders gaan er ook heel zorgvuldig mee om.” Is het denkbaar dat bewoners ook ooit kunnen meedraaien bij Bellis? Renske staat ervoor open, al ziet ze de praktische invulling nog niet snel gebeuren. “In ieder geval zou een begeleider moeten meekijken. Ook de ouders moeten ervoor openstaan.” Voor sommige bewoners zou werken in de kinderopvang een verrijking betekenen, weet Anja. “We wandelen weleens mee als de kinderen naar de boerderij gaan. Dan zoekt Lynn steevast het gezelschap van Lieke op en vraagt ze: “Handje Lieke?”.
OlmenEs is een gemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking centraal in Noord Nederland. Antroposofie is onze basis. Wij bieden zorg, begeleiding en ondersteuning bij het samen wonen, samen werken en samen leven. Voor ons is de persoonlijkheid van de bewoner leidend, niet zijn beperking.